Jednym z najbardziej znanych punktów widokowych na trasie prowadzącej do Wydmy Czołpińskiej, jest zabytkowa Latarnia w Czołpinie, wybudowana w XIX wieku na najwyższej okolicznej wydmie (56 m.n.p.m.) w odległości około kilometra od brzegu morza.
Latarnia wznosi się między miejscowościami Łeba i Rowy, ma wysokość 25 metrów, z której rozciąga się widok na oddzielające jezioro Łebsko, mierzeję, wzgórze Rowokół oraz ruchome wydmy
Na terenie Słowińskiego Parku Narodowego jest kilkanaście drewnianych platform widokowych, z których można podziwiać panoramę wybrzeża. Jedną z nich jest ta w miejscowości Kluki. Znajduje się tuż przy pomoście na Jeziorze Łebsko, do którego latem przypływają statki pasażerskie do Rąbki koło Łeby. Rozciąga się stąd widok na trzcinowisko zamieszkiwane przez wiele gatunków m.in. ptaków.
Teren parku jest bardzo urozmaicony. Dużą część obszaru chronionego zajmują jeziora Łebsko (trzecie co do wielkości jezioro w Polsce) oraz Gardno. Zbiorniki są płytkie i zarośnięte trzcinami, co sprawia, że jest to miejsce ostoi licznych zwierząt, a szczególnie ptaków. Na jeziorach Łebsko i Gardno utworzono ścisłe rezerwaty: Gackie i Żarnowskie Lęgi, Klukowe Lęgi, Gardnieńskie Lęgi i Ciemińskie Błota.
Wydma Czołpińska jest mniejsza niż Łącka, lecz również warto ją odwiedzić. Spacer można rozpocząć np. na parkingu Czołpino Leśny, skąd wchodzi się w nadmorski las (początkowo wilgotny i bogaty w roślinność, następnie oszczędny w runo). Po wydmie spaceruje się wytyczonym szlakiem, wdrapując na piaskowe góry, z których rozciąga się widok na morze, plażę i latarnię w Czołpinie. Schodząc do brzegu morza można kontynuować spacer w kierunku Łeby (na wschód) lub Rowów (na zachód).
Morenowe wzgórze Rowokół wznosi się nad wsią Smołdzino (to tutaj znajduje się siedziba Słowińskiego Parku Narodowego), w odległości ok. 6 km od brzegu morza, na wysokość blisko 115 m n.p.m.
Na jego szczycie stoi platforma widokowa, z której widać okoliczne miejscowości, wybrzeże Bałtyku, mierzeję oraz jeziora Łebsko i Gardno.
Rowokół ma duże znaczenie dla historii tego regionu, gdyż przez wieki był miejscem kultu. Najpierw pogańskiego, jako Święta Góra Słowińców. Na przełomie XII i XIII w. na wzgórzu postawiono kaplicę ku czci św. Mikołaja, patrona żeglarzy. Ostatnie pozostałości kaplicy rozebrano na początku XIX wieku.
Jednym z najbardziej magicznych miejsc na terenie parku jest wybrzeże z pozostałościami po puszczy - znajdujące się pomiędzy jeziorami Dołgie Duże a Dołgie Małe. Pnie drzew zostały odsłonięte przez sztorm kilkadziesiąt lat temu. Czasem są widocznie lepiej, innym razem gorzej.
Żeby zrozumieć, skąd wzięły się pnie kopalne na wybrzeżu Bałtyku, trzeba cofnąć się o ponad 3 tys. lat. To w tamtym okresie, kiedy morze zajmowało mniejszy obszar niż obecnie, teren współczesnej plaży porastała puszcza dębowo-bukowa. W wyniku abrazji puszcza została "wchłonięta" przez wody Bałtyku. Pnie przez setki lat konserwowały się w słonej, morskiej wodzie, zasypane piaskiem.
Dzisiejsza gazeta (e-wydanie)
Wszystkie komentarze