Ranking "Wyborczej". Dusan Kuciak najlepszym zawodnikiem Lechii Gdańsk w sezonie 2018/19

Piłkarzy ocenialiśmy w skali 1-6, z zaznaczeniem, że musieli oni przebywać na boisku minimum 30 minut. W rankingu umieściliśmy zawodników, którzy byli przez nas ocenieni w co najmniej 17 meczach (na 37 rozegranych). W sumie było ich czternastu. A oto klasyfikacja:

Oceniony w 17 meczach - 47,5 punktu. To zdecydowanie nie był udany sezon młodzieżowego reprezentanta Polski. Oczywiście imponował szybkością, co jest jego znakiem rozpoznawczym, jednak dramatycznie brakowało mu konkretów. Jakość dryblingów, dośrodkowań czy strzałów pozostawiała bowiem wiele do życzenia. Często zawieszał się po jednej nieudanej akcji, brakowało mu pewności siebie. Bardzo długo w rubrykach "gole" oraz "asysty" widniało okrąglutkie zero, choć trener Piotr Stokowiec dawał mu sporo minut. Przebudził się właściwie na moment, kiedy w grupie mistrzowskiej rozegrał dobre mecze z Pogonią Szczecin (gol) oraz Legią Warszawa (asysta). Jednak to były jego jedyne przebłyski, tym większym majstersztykiem (przede wszystkim jego menedżera Mariusza Piekarskiego) jest transfer do rosyjskiego Achmata Grozny. Powinny na tym skorzystać wszystkie strony z Lechią na czele, która zarobi na jego sprzedaży godne pieniądze.

Oceniony w 22 meczach - 67 punktów. Jeden z bohaterów sezonu, zdobywał niezwykle ważne bramki, przede wszystkim w Pucharze Polski. W lidze jego bilans nie jest przesadnie imponujący (siedem goli i cztery asysty w 26 meczach), na co wpływ miał przede wszystkim słaby początek rundy wiosennej. Wówczas nie zdobył bramki w ośmiu kolejnych spotkaniach. Jednak cierpliwie czekał na przełamanie i w końcówce rozgrywek pokazał na co go stać. Szkoda, że z powodu kontuzji opuścił trzy ostatnie mecze ligowe, jego brak był widoczny, jednak te kilka tygodni to na pewno dobry prognostyk na kolejny sezon. Jest jedynym piłkarzem, którego nagrodziliśmy oceną "6" - za mecz z Pogonią Szczecin w grupie mistrzowskiej. Wszedł na boisko w trakcie drugiej połowy, a i tak zdążył zdobyć 2,5 bramki (jedną z nich na spółkę z Patrykiem Lipskim, ostatecznie została ona zapisana pomocnikowi Lechii) i poprowadził zespół do zwycięstwa 4:3.

Oceniony w 20 meczach - 64 punkty. Wielki pechowiec. Po niezłym początku sezonu zaczęły prześladować go kontuzje, przez co jego forma mocno falowała. Jednak nawet biorąc te wszystkie okoliczności pod uwagę, spodziewaliśmy się po nim więcej. Miał dobre momenty, kiedy potrafił kreować grę zespołu i wówczas widać było jak wiele zyskuje Lechia podczas jego obecności na boisku. Jednak dużo częściej zawodził. Był dość skuteczny pod bramką rywala (sześć goli), jednak zaliczył zdecydowanie zbyt mało asyst - tylko dwie. Trzeba za to docenić wielką pracę jaką wykonywał w destrukcji, zrobił w tym elemencie duży postęp.

Oceniony w 17 meczach - 56 punktów. Jedno z odkryć sezonu. Trener Stokowiec już ostatecznie zrobił z 20-latka prawego obrońcę (na tej pozycji grał już podczas wypożyczenia do Chojniczanki) i konsekwentnie na niego stawiał. Fila rozegrał w sumie 29 meczów ligowych, a w ostatniej kolejce zdobył nawet swoją pierwszą bramkę (niektóre źródła przypisują mu też gola w meczu z Górnikiem Zabrze, ale to ewidentnie był samobój Pawła Bochniewicza). Cały czas lepiej czuje się w grze do przodu, chociaż dziwić może, że nie zaliczył żadnej asysty. W grze obronnej ma jeszcze spore braki, nad tym elementem musi mocno pracować. Jego niezłą grę zauważył selekcjoner młodzieżówki Czesław Michniewicz, dzięki czemu Fila znalazł się w kadrze na mistrzostwa Europy do lat 21.

Oceniony w 18 meczach - 59,5 punktu. Solidność to jego drugie imię. O miejsce na prawej obronie rywalizował z Filą, obaj rozegrali podobną liczbę spotkań. Portugalczyk rzetelnie wykonywał swoje podstawowe obowiązki, jednak nie zapracował na nowy kontrakt i po sezonie pożegnał się z Gdańskiem. Kibice Lechii będą go pamiętać, jako ambitnego, wiecznie uśmiechniętego zawodnika, który był po prostu gotowym do poświęceniem żołnierzem. A przy tym naprawdę porządnym człowiekiem, szanującym kraj w którym przyszło zarabiać mu na życie. W języku polskim porozumiewał się w zadziwiająco sprawny sposób, a dla Portugalczyka to naprawdę nie jest łatwa sprawa.

Oceniony w 36 meczach - 119 punktów. Tak niska pozycja kapitana Lechii, najlepszego strzelca zespołu (15 goli) może dziwić, ale nie ma tu przypadku. Portugalczyk bardzo obniżył loty na wiosnę, im dłużej trwał sezon, tym bardziej widać było po 34-latku jego trudy. Nie może to dziwić skoro jako jedyny zawodnik biało-zielonych zagrał we wszystkich 37 meczach, z czego w 30 "od dechy do dechy". W pewnym momencie zwyczajnie zabrakło mu paliwa (zresztą nie tylko jemu). Był bardzo nierówny, miewał mecze w których potrafił zachwycić, a za chwilę zirytować. Niewątpliwie ważna postać zespołu, ale żeby w kolejnym sezonie wciąż był przydatny, musi dużo częściej odpoczywać.

Oceniony w 19 meczach - 64 punkty. Kolejna perełka Piotra Stokowca. Zadebiutował w ekstraklasie dopiero w 11. kolejce, ale szybko wywalczył sobie miejsce w podstawowym składzie. Do pewnego momentu z nim na boisku Lechia w ogóle nie traciła bramek. Jego odpowiedzialność taktyczna mogła imponować, szczególnie biorąc pod uwagę młody wiek (19 lat). Wygląda jakby nie miał układu nerwowego, trudno zauważyć u niego jakiekolwiek przejawy tremy czy niepewności. Rozwija się z każdym tygodniem, do dobrej pracy w destrukcji musi dołożyć jeszcze więcej walorów ofensywnych. Jeśli tak się stanie (a przebłyski już miewa), będzie z niego kawał piłkarza. Za kilka dni wraz z reprezentacją Polski do lat 20 rozpocznie rywalizację w mistrzostwach świata.

Oceniony w 30 meczach - 105,5 punktu. Bardzo pozytywne zaskoczenie. W wieku 31 lat potrafił się rozwinąć i stał się naprawdę solidnym środkowym obrońcą. Oczywiście zdarzały mu się momenty dziwnej dekoncentracji, potrafił być "elektryczny", ale natężenia woltów było dużo mniejsze niż chociażby w poprzednim sezonie. A i tych kardynalnych błędów nie było wcale tak dużo. Wisienką na torcie były: bramka w derbach Trójmiasta z Arką Gdynia (zdobyta... brzuchem), piękny gol w meczu z Piastem Gliwice (strzał z woleja) i jeszcze piękniejsza asysta z Lechem Poznań (przewrotką). Tak, to był w wykonaniu Augustyna sezon po prostu niezwykły!

Oceniony w 35 meczach - 124,5 punktu. Prawdziwy żołnierz Piotra Stokowca. Kiedy przychodził z Zagłębia Lubin wielkiego entuzjazmu nie było, jednak Kubicki swoją postawą zwyczajnie się obronił. Był członkiem niezwykle pożytecznego, wręcz kluczowego tercetu w środku pola (tworzył go z Danielem Łukasikiem i najczęściej Tomaszem Makowskim). Przemierzył setki kilometrów, momentami po prostu się nie zatrzymywał. Mocno angażował się w destrukcję, ale często wbiegał też w pole karne rywali i szukał bramki (w sumie zdobył ich cztery). Bardzo ważna postać zespołu.

Oceniony w 35 meczach - 128,5 punktu. Startował do sezonu z podobnego pułapu co Augustyn, nikt nie oczekiwał od niego cudów. Okazało się, że był jeszcze efektywniejszy i solidniejszy niż kolega ze środka obrony. Imponująca była jego przemiana z zawodnika łapiącego kartkę właściwie w każdym meczu (w pierwszych jedenastu występach aż dziewięć), do obrońcy interweniującego ostro, zdecydowanie, ale bez naruszania przepisów (w kolejnych 24 meczach raptem trzy "żółtka"). W defensywie niezwykle solidny, popełniał bardzo mało rażących błędów, a i tych mniejszych było stosunkowo niewiele. Do tego dodał coś ekstra z przodu - zdobył trzy efektowne bramki (jedną dołożył w Pucharze Polski).

Oceniony w 32 meczach - 118,5 punktu. Po kapitalnej rundzie jesiennej przyszła dużo słabsza wiosna. Organizmu oszukać się nie dało, stracony z powodu kontuzji niemal cały zimowy okres przygotowawczy mocno odbił się na formie Słowaka. Oczywiście wciąż miewał on przebłyski, ale to już nie był ten Haraslin zachwycający dryblingami, pomysłowością, pozytywna bezczelnością. Jesienią zdobył trzy bramki i miał siedem asyst, wiosną dołożył do tego dorobku tylko jednego gola. Stąd też spadek w naszym rankingu. W tej chwili najważniejsze pytanie dotyczy przyszłości Słowaka. On sam podkreśla, że szanse na pozostanie w Gdańsku są "50 na 50". Jednak po słabszej wiośnie, jego pozycja na rynku transferowym nieco osłabła. Jakieś oferty z zagranicznych klubów się pojawiają, ale póki co konkretów brak.

Oceniony w 34 meczach - 126 punktów. Bez dwóch zdań rozegrał sezon życia. Właściwie niezastąpiony, wykonywał  przeogromną pracę nie tylko w środku pola, ale na całej szerokości i długości boiska. To również dzięki niemu organizacja gry defensywnej całego zespołu przez większość sezonu stawiana była za wzór. Potrafił również zaskoczyć efektownym i efektywnym zagraniem do przodu, to nie była tylko gra typu "odebrać i podać do najbliższego". Bardzo dobrze wykonywał też stałe fragmenty gry. Właśnie po uderzeniu ze stojącej piłki przerwał swój trwający ponad 3,5 roku bramkowy post w lidze (piękny gol w meczu z Zagłębiem Sosnowiec).

Oceniony w 35 meczach - 134 punkty. Bez dwóch zdań najlepszy lewy obrońca ligi, także jeden z najlepszych zawodników ekstraklasy "bez podziału na kategorie". Zresztą nazywanie go lewym obrońcą to spore uproszczenie, to była po prostu "serbska wielofunkcyjna maszyna piłkarska", która nieustannie biegała w tą i z powrotem napędzając ataki swojego zespołu. Mladenović wykręcił przy tym imponujące liczby - trzy gole i dziewięć asyst - absolutnie niedostępne dla innych obrońców ekstraklasy. Nie może zatem dziwić, że dostał powołanie do reprezentacji Serbii, w barwach której rozegrał więcej niż przyzwoite spotkanie z Portugalią (w ramach eliminacji do Euro 2020).

Oceniony w 28 meczach - 116,5 punktu. Król naszego rankingu, wygrywa go trzeci raz z rzędu. Aż trudno zliczyć jego spektakularne interwencje, wielokrotnie ratował punkty zespołowi. Zachował aż 16 czystych kont (najwięcej w lidze, drugi pod tym względem Frantisek Plach z Piasta Gliwice miał ich 12), obronił też trzy rzuty karne. Minutami na boisku musiał dzielić się ze Zlatanem Alomeroviciem, co nie bardzo mu odpowiadało, jednak trener Stokowiec chciał utrzymywać w gotowości obu golkiperów. Słowak miał słabszy moment w grupie mistrzowskiej, jednak ogólnie zasłużył na miano najlepszego bramkarza ekstraklasy.

Takich piłkarzy jest dwunastu. Oto ich średnie: Adam Chrzanowski (4,5 - jeden mecz, w którym był oceniany), Mateusz Sopoćko (4,5 - jeden mecz), Paweł Stolarski (3,67 - trzy mecze), Zlatan Alomerović (3,62 - dziewięć meczów), Michał Mak (3,25 - czternaście meczów, na zdjęciu z lewej), Rafał Wolski (3,25 - osiem meczów), Jakub Arak (3,21 - siedem meczów), Steven Vitoria (3 - osiem meczów), Ariel Borysiuk (2,75 - dwa mecze), Mateusz Lewandowski (2,5 - jeden mecz), Mateusz Żukowski (2 - dwa mecze), Sławomir Peszko (1 - jeden mecz).