Nie interesuje mnie profesjonalizm, czy myślenie o sobie jako o profesjonaliście. Jestem człowiekiem, który lubi malować. Gram też na instrumentach perkusyjnych. Często solowo, czasem w zespołach mieszanych, jest to muzyka improwizowana, intuitywna. Mam też trio polsko-białoruskie Cicha woda, jest też zespół Casting Lots.
Bardzo ważna dla mnie jest sztuka człowieka z Afryki. Ciekawi mnie w tym podejście magiczne, takie uproszczenia. Cóż, może Europejczyk by powiedział, że to uproszczenia. Jest to pewien rodzaj ekspresji, który działa głębiej niż na umysł. Nie chcę tego psychologizować, bo wszelkie psychologizacje dla mnie redukują sztukę, czy też redukują człowieka.
Nie kończyłem żadnej szkoły. Aczkolwiek, mam bardzo dobry warsztat, niejednokrotnie rozmawiałem z ludźmi po akademii to oni nie wiedzą pewnych rzeczy. Sam się uczyłem. Moim mistrzem był Jerzy Nowosielski, choć nigdy go nie poznałem osobiście, jedynie poprzez jego obrazy, rysunki. Dużo czytałem. Dużo eksperymentowałem.
W malarstwie interesuje mnie pewna bezpośredniość. Ta część mojej sztuki - twarze, można powiedzieć, że to jest jakiś rodzaj obsesji, twarz. Kontakt z drugim człowiekiem, czy ze zwierzęciem jest dla mnie bardzo ważny. To oblicze czy twarz jest przekaźnikiem w komunikacji.
Moje monotypy mogą sprawiać wrażenie frakcji, nie chodzi mi tu o abstrakcję, ale oddziaływanie na materię, tak jak przyroda czy cywilizacja obrabia jakiś fragment, jak ten chodnik pod naszymi stopami, tak samo ja pracuje z farbą, jakbym był częścią przyrody.
Powstał też taki cykl ptaszorów. Poszedłem pewnego dnia do mojego znajomego, Tadeusza Wierzbickiego, który zajmuje się teatrem lalkarskim oraz animacją światłem i u niego złapałem inspirację, żeby tworzyć postaci niby z maskami ptaków, ale tak naprawdę to nie są maski, tylko część ciała. Jest to taki klimat kukiełkowy, teatralny, ale także magiczny. Silną inspiracją do tego cyklu były również anime Miyazakiego. Chociaż to ptaszor, w zamyśle miał to być Totoro.
Prace pana Piotra można znaleźć na jego profilu facebook'owym:
https://www.facebook.com/partda/
oraz na stronie internetowej:
Skończyłam gdańską Akademię Sztuk Pięknych, kierunek grafika. Robię portrety, karykatury, kopie. Nie jest łatwo wyżyć, ale jakoś daję radę. Koty i kobiety to taki mój ulubiony temat. Zdarza się pan, ale tylko w towarzystwie pani. Namalowałam kiedyś samotnego pana na obrazku i nie spotkał się z dużym zainteresowaniem. Samotne kobiety zdecydowanie lepiej działają.
Maluję rzeczy, które są wynikiem wyobrażeń, przemyśleń, tego co mi chodzi po głowie. Kobiety to dla mnie temat bliski to oczywiste, a koty kocham od dzieciństwa, mam dwa swoje.
Kobiety, które maluję są raczej zamyślone. Z uśmiechami nie miałyby tej tajemniczości, magii. W każdym obrazie można coś innego zauważyć, zobaczyć. To kwestia interpretacji, jedni odbierają kobiety, które maluję jako smutne, inni - wesołe. Indywidualna sprawa.
Największe inspiracje? Życie. To, co się dzieje wokół.
Prace pani Beaty można znaleźć na jej stronie internetowej:
Jesteśmy grupą malarzy z Poznania. Malujemy rzeczy różne. Zbieramy obrazy od osób profesjonalnych, nieprofesjonalnych, od emerytów, studentów. Jest tutaj Wilk, jest Floriańczyk, nazwiska pewnie nikomu nic nie powiedzą, gdyż nie są to malarze znani.
Jest to sztuka użytkowa, obraz, który jest w cenie plakatu z IKEI, ale jest to zawsze ręcznie namalowane i nie wypłowieje za rok czy dwa. Zajmuję się renowacją starych mebli, a także wykonywaniem mebli z materiałów, które nie są do końca do tego przeznaczone. Stoły ze starych drzwi od kamienicy, obrazy oprawione w ponad stuletnie ramy okienne. Maluję troszkę szpachelką jakieś rzeczy współczesne, ale nie ma za bardzo czasu, bo, cóż, życie.
Materiał promocyjny
Materiał promocyjny
Materiał promocyjny
Dzisiejsza gazeta (e-wydanie)
Wszystkie komentarze