Jego koncert w Operze Leśniej jest częścią światowej trasy "Wonderful Crazy Night". Tak nazywa się najnowsza płyta artysty wydana w lutym ubiegłego roku. Są na niej oczywiście nowe kompozycje, ale nie da się ukryć, że to utwory powstałe w latach 70. i 80. zapadły publiczności najbardziej w pamięć. Nie zabraknie ich na sopockim koncercie.
Elton John, niedziela 9 lipca, godz. godz. 20, Sopot, Opera Leśna, ul. Moniuszki 12, bilety: 299-749 zł.
Od tej piosenki Elton John chętnie zaczyna swoje występy. I nic dziwnego - to przecież jedna z najbardziej dynamicznych, rockowych czy wręcz hard rockowych, piosenek w jego całej dyskografii. To także wielki przebój, który trafił na pierwsze miejsca list przebojów - nawet mimo tego, że niektóre stacje radiowe nie zgodziły się prezentować tego utworu ze względu na wulgarny tytuł. A jego geneza była zupełnie niewinna: tak mówiła żona współautora piosenki i wieloletniego współpracownika, Berniego Taupina, kiedy Elton John łapał zły nastrój.
Utwór, który Taupin poświęcił swojej pierwszej żonie, Maxine Feibelman. Była jedną z pięknych kobiet, które spotkał podczas swojego pobytu w Kalifornii i które postanowił uwiecznić w tej piosence. Początkowo decydenci rynku muzycznego uznali, że utwór, zaczynający się od balladowej fortepianowej introdukcji, jest zbyt mało przebojowy, żeby go intensywnie lansować. Rzeczywistość zrewidowała ich podejście, windując piosenkę na szczyty list przebojów.
Z tą piosenką związana jest dość niejasna historia. Początkowo interpretacja tego utworu wydawała się oczywista: w tytule miał imię perkusisty i wokalisty grupy The Band, Levona Helma. W jej tekście pojawia się postać jego ojca, a zespół, którego był współzałożycielem, był w owym czasie ulubioną formacją zarówno Eltona Johna, jak i Berniego Taupina. Po wielu latach ten ostatni zupełnie obalił te przypuszczenia, stwierdzając, że piosenka jest oparta na zupełnie fikcyjnej historii, nie mającej nic wspólnego z Helmem.
Jedna z charakterystycznych dla tamtej epoki piosenek, które odwołują się w jakimś sensie do estetyki science fiction, porównywana nawet z najważniejszą z nich, czyli "Space Oddity" Davida Bowiego. To opowieść o astronaucie lecącym na Marsa, dzielącym się ze słuchaczem wątpliwościami związanymi z tym, że nie zobaczy już swojej rodziny. Pod względem muzycznym te rozterki zyskały oprawę łagodnej fortepianowej ballady, która bardzo podobała się słuchaczom.
To jeden z wielu mocniejszych utworów w bogatym dorobku Eltona Johna. Z piosenką wiąże się ciekawa historia dotycząca ówczesnych realiów technologicznych: artysta ze swoim zespołem wyjechał na Jamajkę, żeby nagrać tam płytę. Okazało się jednak, że jakość tamtejszych urządzeń nie pozwala na przygotowanie materiału na odpowiednio wysokim poziomie technicznym, wszystkie nagrania trafiły więc do kosza. Wszystkie, poza tym jednym - Elton John uznał, że do takiej piosenki znakomicie będzie pasować taka brzmieniowa surowość i brud.
Pierwszy wielki sukces Eltona Johna w USA - piosenka, która wspięła się na pierwsze miejsce tamtejszej listy sprzedaży singli. Swoje charakterystyczne brzmienie utwór zawdzięczał wykorzystaniu organów firmy Farfisa, bardzo wówczas popularnych i cenionych. Taupin i John twierdzili, że napisali tę piosenkę w zasadzie tylko dla zabawy, ale szybko spostrzegli, że ma ona wielki przebojowy potencjał, zdecydowali się więc ją "dopieścić" i nagrać. Trafiła na stałe do koncertowego repertuaru Eltona Johna, który wykonuje ją w klasycznej lub balladowej wersji.
To prawdopodobnie najsłynniejsza piosenka Eltona Johna, a zarazem - utwór o najdłuższej historii spośród wszystkich jego wielkich przebojów. To powracający temat, który artysta grywał kilkukrotnie, a w studiu zarejestrował dwa razy, poświęcając kolejne wersje dwóm ważnym, zmarłym kobietom, z którym zetknął się w życiu. Pierwotna piosenka, nagrana w 1973 roku, była hołdem dla Marylin Monroe, jej młodsza o prawie ćwierć wieku wersja - dla księżnej Diany.
Materiał promocyjny
Materiał promocyjny
Dzisiejsza gazeta (e-wydanie)
Wszystkie komentarze