Ciekawe, intrygujące, odkrywcze. Nasze teksty 2011 roku

Bra-fitting polega na właściwym doborze stanika do rozmiaru i kształtu biustu. Wbrew pozorom to nie jest łatwe, nie chodzi tylko o rozmiar. Kobiety ufają bra-ffiterce, bo ona w ciągu roku "pracuje" nad kilkoma tysiącami biustów

- Słyszałaś o bra-fittingu? - zapytała mnie przyjaciółka na babskim spotkaniu. - Byłam w genialnym sklepie z bielizną. Przymierzyłam kilkanaście biustonoszy i okazało się, że nie mam rozmiaru 75B, a 70F.

Czytaj cały tekst Anny Umięckiej pt. "Wszystko, co chcielibyście wiedzieć o biustach"

Na razie stryj uciął wszelkie spekulacje - Marcin może zapomnieć o polityce, a Marta ma się zająć dziećmi

Poznali się podczas szkolenia aplikantów prawniczych w Darłówku, we wrześniu 2006 r. Ona, Marta Kaczyńska-Smuniewska, mama i mężatka, córka prezydenta Polski. On, Marcin Dubieniecki, syn prominentnego prawnika i polityka SLD z prowincjonalnego Kwidzyna. Do niedawna również w poważnym związku - z córką przyszłego posła PO.

Czytaj cały tekst Zuzanny Maj i Marka Wąsa pt. "Kaczyńska i Dubieniecki, czyli ich dwoje i stryj"

Przychodzi do SPATiF-u ówczesny Prezydent Sopotu Janek Kozłowski, a selekcjoner mówi do niego: "Kartę poproszę". Ten zmieszany tłumaczy: "Ale ja nie mam karty. Jestem Prezydentem Sopotu i nazywam się Kozłowski" Na co bramkarz: "A ja Malinowski, żegnam" i trach, trzasnął drzwiami - Arek Hronowski, który od 10 lat prowadzi sopocki Spatif.

Czytaj cały tekst Zuzanny Maj pt. "Po co w sopockim Spatifie jest selekcja gości"

Wiele razy miałem nieodparte poczucie, że żyłem w wieku XIX, a pisząc moje książki, tylko przypominam sobie to, co już tam kiedyś na własne oczy widziałem - mówi gdański pisarz, Stefan Chwin.

Czytaj cały tekst Doroty Karaś pt. "Chwin: Nie jestem pokornym uczniem Güntera Grassa"

- Rujka, ciach i po zawodach - o życiu erotycznym i rodzinnym mieszkańców oliwskiego ZOO opowiada jego dyrektor Michał Targowski.

Jowita Kiwnik: Dzieje się?

Michał Targowski: Dzieje się właściwie o każdej porze roku. W niektórych przypadkach nawet -jako osoby odpowiedzialne za komfort życia naszych podopiecznych - staramy się kontrolować te seksualne ekscesy. Wszystko po to, żeby limitować urodzenia. Ale zwierzęta potrafią nas przechytrzyć i maleństwa nieoczekiwanie się pojawiają. Pamiętam lamparty perskie - bardzo rzadki gatunek. Samica dostawała specjalne środki antykoncepcyjne, a mimo to zaszła w ciążę.

Czytaj cały tekst Jowity Kiwnik pt. "Dziki, nieskrępowany seks. Co z życiem rodzinnym?"

Ojcowie chcą wiedzieć: czy dziecko może zjeść ciastko z podłogi? A parówka mu nie zaszkodzi? Czy niemowlak musi wciąż mieć czapeczkę na głowie? Jak smakuje mleko matki? Czy można kangurować noworodka na własnej, włochatej klacie? I gdzie właściwie, w tym zmaternizowanym świecie pieluch, kupek i grzechotek, jest miejsce dla ojca?

Czytaj cały tekst Doroty Karaś pt. "Kurs ojcostwa za tysiąc zł. Czy dać ciastko z podłogi?"

-Indianie sądzą, że u siebie też chodzimy na polowania i uprawiamy takie same rośliny w ogrodach jak oni, że w naszych lasach mieszkają takie same zwierzęta jak u nich - mówi antropolog Marek Wołodźko

Aleksandra Kozłowska: Kilka dni temu dowiedzieliśmy się o śmierci zaginionej w maju pary kajakarzy i podróżników z Trójmiasta - Jarosława Frąckiewicza i Celiny Mróz. Podczas wyprawy po Peru, nad rzeką Ukajali zastrzelił ich pijany Indianin. Dlaczego Indianie wciąż zabijają białych? Przecież kontaktujemy się z nimi od dawna, od czasów pierwszych misji.

Marek Wołodźko: W historii kontaktów międzykulturowych pomiędzy odmiennym kulturami, jak np. miało to miejsce w przypadku spotkaniu Starego i Nowego Świata, czyli Europy z Ameryką Południową i Północną, mamy do czynienia z kilkoma postawami wśród uczestnikami spotkania: 1. wzajemne dążenie do kontaktu dwóch różnych grup, 2. jedna z grup dąży do kontaktu, druga go unika i wycofuje się lub 3. grupy unikają się wzajemnie, a do kontaktu dochodzi sporadycznie i przypadkowo. Przez kontakty międzykulturowe rozumiemy potocznie sytuację, w której spotkaniu towarzyszy "atmosfera wzajemnego szacunku i zrozumienia", ale z kulturowego punktu widzenia, wojna to też kontakt, fizyczna destrukcja ciała w dosłownym i metaforycznym znaczeniu. Przemoc, zabójstwa i wojna, to część etosu i doniosły fragment kultury, obrzędowości, filozofii i duchowości, administracji i prawa. Wojna, czyli "legalny czas i prawidłowy sposób zabijania" jest powszechny niemal we wszystkich znanych społecznościach tubylczych, historycznych, wielkich i zaginionych już cywilizacji, aż po czasy nam współczesne. Zabijanie, mordowanie, wojna i śmierć nie ma w sobie niczego niehumanitarnego, chyba że dotyczy nas - tu i teraz - lub dokonywana jest w niecywilizowany, niekulturalny, sposób.

Czytaj cały tekst Aleksandry Kozłowskiej pt. "Dlaczego Indianie zabijają białych?"

Denerwują mnie reportaże w telewizji, w których pokazuje się archeologa z pędzelkiem, jak w skupieniu oczyszcza jakiś detal

Aleksandra Kozłowska: Pani największy archeologiczny sukces?

Renata Wiloch-Kozłowska*: Trudno powiedzieć. Generalnie mam bardzo dużo szczęścia - rzadko zdarza mi się rozpoczynać badania, a potem niczego nie znaleźć. Ale gdybym miała wymienić te najważniejsze dla mnie odkrycia, od których sława przyrosła (śmiech), to wydarzyły się one w ciągu ostatnich lat. Chodzi o prace przy ul. Grodzkiej 19, gdzie znaleźliśmy fundamenty baszty krzyżackiej i ułożony z kilku warstw drewna wał grodziska. Badania dendrochronologiczne (na podstawie liczby słojów co do roku można określić wiek znaleziska) wykazały, że najstarsze fragmenty wału (część spodnia i brzegowa od strony fosy, a więc nienaprawiana i nieuzupełniana w późniejszym czasie) pochodzą z połowy XI w. Ciekawym znaleziskiem przy Grodzkiej był także pochówek psa - z naczynkami wypełnionymi nasionami różnych leśnych owoców. Widać było, że to pochówek rytualny, że psa, jako stróża domostwa, złożono w ofierze, bo miał strzec dobytku na zawsze. Z wcześniejszych badań, jako sukces, mogę wymienić stanowisko przy ul. Młyńskiej 21

Czytaj cały tekst Aleksandry Kozłowskiej pt. "Indiana Jones też zaczynał na państwowym"

Nie można wrzucać wszystkich kibiców do jednego worka i karać za wybryki jakiejś grupy. Wystarczy pójść na mecz, żeby zobaczyć, że zdecydowana większość publiczności to "zwykli" ludzie, którzy po prostu mają swoją pasję. Gdańscy kibice od dawna organizują m.in. wakacje dla dzieci z domów dziecka, przygotowują dzielnicowe turnieje piłki nożnej, wspierają akcje charytatywne - mówi Agnieszka Mazurkiewicz, współprowadząca ośrodek Kibice Razem Lechia Gdańsk

Czytaj cały tekst Aleksandry Kozłowskiej pt. "Generalnie chodzi o to, żeby wspierać kibiców Lechii"

Tajemnica poliszynela na Pomorzu to kto wśród polityków jest homoseksualny. Zazdrościli mi, że ja nie muszę się ukrywać, zasłaniać się posiadaniem jakiejś dziewczyny, czy w ogóle unikać tematu - mówi nowy pomorski poseł Robert Biedroń

Krzysztof Katka: Ile razy był pan na Pomorzu po wygranych wyborach? Pytam, ponieważ był pan jednym z przyjezdnych kandydatów.

Robert Biedroń: Przez całą kampanię przebywałem na Pomorzu. Po wyborach też tu zostałem i raz wyjechałem do Warszawy. Przyjeżdżam z powrotem w przyszłym tygodniu, żeby popracować nad otwarciem biur w Gdyni i Słupsku.

Czytaj cały tekst Krzysztofa Katki pt. "Robert Biedroń: Ja, gej"

W połowie filmu dokumentalnego sprzed dwudziestu lat zawołała: "Po coś mi pan to puścił?! To nie jestem ja! To była inna Danuta! Ja nie chcę tych emocji, nie chcę tych przeżyć!"

Marta Jaszczerska: Danuta Wałęsa nigdy nie lubiła rozgłosu. Skoro spisał pan jej wspomnienia, zapewne wie pan, dlaczego zdecydowała się na wydanie autobiografii?

Piotr Adamowicz: - Pani Danuta już kilka lat temu doszła do wniosku, że warto opowiedzieć o swoim życiu, o życiu u boku Lecha Wałęsy, które niewątpliwie było bardzo bogate w różne wydarzenia, nie tylko radosne, ale i przykre.

Czytaj cały tekst Marty Jaszczerskiej pt. "Współautor biografii: Danuta jest kluczem do Lecha"

Z Eridą jestem w pracy, w domu, na wakacjach. Więcej czasu spędzam z nią niż z żoną i synem - mówi chorąży Straży Granicznej Paweł Racinowski, przewodnik psa, z którym razem pracującą na lotnisku w Gdańsku Rębiechowie

Aleksandra Kozłowska: Wasz największy zawodowy sukces?

Chorąży SG Paweł Racinowski: Paradoksalnie naszym największym sukcesem jest to, że go na szczęście nie było. W naszej pracy chodzi o to, by szukać materiałów wybuchowych, ale lepiej, żebyśmy ich nie znajdowali, żeby alarmy okazywały się fałszywe.

Czytaj cały tekst Aleksandry Kozłowskiej pt. "Tworzymy zespół. Chorąży Straży Granicznej i jego pies"