Platforma leży ok. 80km od Półwyspu Helskiego. Zatrudnionych jest tam blisko 100 osób. Co należy do ich obowiązków? Jak wygląda ich dzień pracy, a jak spędzają czas wolny? Jak platforma wygląda od środka? Sprawdziliśmy to na własne oczy.
Wyprawę na platformę zaczynamy o 6 rano, jedziemy busem z Gdańska do Władysławowa. - Wypłyniemy stamtąd, to znacznie skróci czas podróży - wyjaśnia nam Krzysztof Kopeć z biura prasowego Grupy Lotos. - Inaczej musielibyśmy opłynąć cały półwysep i wrócilibyśmy do Trójmiasta pół doby później.
Na Afrodycie meldujemy się przed 8, a po kontroli straży granicznej ruszamy w rejs. Ma trwać niemal pięć godzin. Na morzu czas się dłuży, a statek, typowo transportowy, nie oferuje zbyt wielu atrakcji. Swoje kroki kierujemy więc w stronę mostka kapitańskiego. - Afrodyta to statek dozorowy, transportujemy nim pracowników na i z platformy - wyjaśnia nam Piotr Rudak, oficer wachtowy okrętu. - Pływamy dwa razy w tygodniu, we wtorki i czwartki. Jeśli zachodzi potrzeba, jak dziś, to częściej.
Afrodyta przez rok potrafi przewieźć na platformy Lotosu nawet cztery tysiące pasażerów. W 2012 roku odbyła około 200 rejsów. Licząc w obie strony, to nawet 400. Kto oprócz pracowników ma dostęp do tajemnic platformy? - Najczęściej studenci, którzy albo zwiedzają platformę, albo odbywają na niej praktyki - tłumaczy Henryk Wójcik, kapitan Afrodyty od siedmiu lat. - Dzisiaj macie szczęście, pogoda jest piękna, a fale niemal nieodczuwalne. A Bałtyk potrafi być kapryśny. Jeszcze kilka dni temu fale miały po cztery metry. Rekordowe? Nawet i dziesięć. Nieźle przy takich tłucze, zwłaszcza gdy idą od Szwecji. Ale załoga jest już przyzwyczajona.
Afrodyta pływa pod banderą wysp St. Vincent Grenadines, których gubernatorem jest Frederick Ballantyne. - Śmiejemy się, że to prawie jak ta popularna whiskey Ballantines - mówi kapitan Wójcik. - Zbieżność jest dość niefortunna, bo płynąc na platformę nie można zabrać ze sobą ani grama alkoholu. Ani w butelce, ani... w sobie - dodaje.
Załoga Afrodyty liczy osiem osób. Oprócz kapitana i oficera Rudaka są nimi jeszcze: drugi oficer wachtowy, dwóch starszych marynarzy, jeden starszy mechanik i mechanik wachtowy. No i oczywiście kucharz - To chyba najbardziej lubiana osoba na łodzi - uśmiecha się kapitan. Nic dziwnego, sami zobaczcie:
Przed 13 na horyzoncie dostrzegamy pierwsze obiekty. Powiększają się wraz z upływem kolejnych minut i przepłyniętych metrów. Najpierw mijamy Ikarusa - to sporej wielkości tankowiec, który gromadzi wydobytą z platformy Baltic Beta ropę i transportuje ją do Gdańska (średnio raz na dwa miesiące). Otaczają go mniejsze statki i dziwny, czerwony obiekt. - To specjalistyczna boja cumowniczo-przelewowa, służąca przepompowywaniu ropy z platformy na Ikarusa - tłumaczy Krzysztof Grabowski z Grupy Lotos, który towarzyszy nam w podróży. - A te małe stateczki dookoła dozorują tankowiec, utrzymują jego pozycję i zapobiegają na przykład zderzeniu z boją.
Następnie opływamy bezzałogową platformę PG-1, na której trwa remont. Obok dryfuje Bazalt, sporych rozmiarów holownik, pełniący rolę bazy dla nurków.
Dostrzegamy też szybko poruszający się obiekt, mknący z Baltic Bety na PG-1. - To łódź służąca szybkiemu transportowi załogi między platformami. Rozwija prędkość nawet do 30 węzłów - wyjaśnia kapitan Wójcik.
Nie udaje się nam za to zobaczyć platformy wiertniczej Petrobaltic, leżącej około 17 mil morskich od Baltic Bety. Afrodyta wreszcie obiera kurs właśnie na nią, a załoga statku zaczyna przygotowywać pokład do transportu na platformę. Ma temu służyć... linowy kosz.
Dominik Werner / AG
Na pokład Afrodyty spuszczono z platformy kosz, przypominający dwa spodki połączone sznurkami. Transport do góry? Trzeba wejść na podest kosza, złapać się liny i absolutnie jej nie puszczać. Innych zabezpieczeń... nie ma.
Żeby było weselej, wszystko to w specjalnych, gumowych i bardzo ciężkich kombinezonach, mających nas uchronić przed wychłodzeniem po ewentualnym wpadnięciu do wody.
Temperatura powietrza wynosi, na oko, jakieś 30 stopni. Słońce świeci pełnym blaskiem. Pot zalewa oczy. A na widok czekającej nas trasy, niejednemu robi się słabo. Już wcześniej podpisaliśmy jednak deklaracje na transport koszem, odwrotu więc nie ma. Stajemy na podeście. - Uwaga, jedzie! - krzyknął ktoś z załogi.
Obawy pryskają w mgnieniu oka. Zamiast tego - burza emocji. Kosz szybko frunie w górę (okazał się całkiem stabilną konstrukcją) i chyba nie przechylił się ani o centymetr. Jesteśmy coraz wyżej, a Afrodyta staje się coraz mniejsza. Po kilkudziesięciu sekundach mamy już pod stopami metalową podłogę Baltic Bety. Dlaczego to trwało tak krótko?!
Baltic Betę zbudowano w 1977 roku we Francji. Służyła różnym firmom i stacjonowała na różnych morzach, tak Północnym, jak i na przykład Adriatyku. Nosiła wtedy nazwę West Beta, a Lotos dopiero po jej wykupieniu (na początku tylko ją leasingował) przemianował ją na Baltic Betę.
Po platformie oprowadza nas jej kierownik, Jan Polak. - Baltic Beta pełni w tym miejscu funkcję centrum wydobywczego, czyli morskiej kopalni ropy, już od 1994 roku. Na tę chwilę wydobyła już 4,7 mln metrów sześciennych ropy. Na platformie zatrudnione są 93 osoby, które pracują system 2-tygodniowym [dwa tygodnie na platformie i dwa na lądzie - przyp. red.]. W tej chwili przebywa na niej około 40 osób. Pracują po 12 godzin, pierwsza zmiana od północy do południa, a kolejna na odwrót.
Następnie zostaliśmy oprowadzeni po zakamarkach platformy. Efekty poniżej:
Lądowisko dla helikopterów:
Trzy czarne rury (na środku zdjęcia) służą wypompowywaniu ropy ze złoża.
Nietypowy widok z 'klatki schodowej'. Nieco się różni od tych w blokach mieszkalnych.
Jeden z pracowników nalewa do menzurki ropę bezpośrednio ze złoża:
Autor artykułu z menzurką ropy w najczystszej postaci:
Widok z platformy:
Łodzie ratunkowe w razie niebezpieczeństwa zrzuca się do wody bezpośrednio z platformy. Tym razem na szczęście się nie przydały:
Łukasz Waś pilnuje, by nie było tu 'drugiej Zatoki Meksykańskiej'.
Na początku zaglądamy na stanowisko pracy pana Łukasza, kierownika zmiany eksploatacyjnej. - W tej pracy cały czas trzeba być czujnym. Nadzorujemy tu wszelkie parametry wydobywcze, pomiary ciśnienia, zabezpieczenia anty-wybuchowe. A sama praca na platformie? Na pewno jest bardzo specyficzna. Pracownikom i ich rodzinom na pewno nie jest najłatwiej, zwłaszcza gdy trzeba pracować w Święta. Jedni znoszą to lepiej, inni gorzej - przyznaje.
Na szczęście dla pracowników, na platformie możliwości na spędzanie wolnego czasu jest sporo. - Każdy stara się nie poświęcać go tęsknocie za domem. Mamy tu sporo rozrywek. Są sale rekreacyjne z telewizją satelitarną i internetem, jest play-station, ping-pong, badminton (foto poniżej), siłownia. Ostatnio przerobiliśmy nawet jedno z niepotrzebnych już firmie pomieszczeń na boisko piłkarskie, oczywiście takie malutkie. Ja jednak najbardziej lubię książki, zawsze zabieram tutaj kilka sztuk.
Dominik Markiewicz - operator i pilot. 'W tej grze nie ma save?ów'
Pan Dominik zajmuje się obsługą podwodnych pojazdów, służących do napraw instalacji wydobywczych i kontroli pracy nurków. Nie tylko na Baltic Becie, ale też innych platformach Lotosu.
- Na wyposażeniu mamy trzy takie pojazdy, każdy wart około 400 tys. złotych. Sterowanie nimi to jak gra komputerowa, tylko nie ma save?ów, drugich żyć, a gra się na poziomie ultra-hell. Pracy jest co nie miara. Pojazdy są w ruchu częściej niż TIR-y i notorycznie obcierają się o instalacje. Bałtyk jest słabo przejrzysty, czasami oko kamery ma wizurę, czyli widoczność, tylko na metr. Kilka lat temu jednemu z moich kolegów udało się niestety zniszczyć taką maszynę, od tamtej pory pilnujemy się potrójnie.
A tak wygląda maszyna Seaeye Falcon w akcji:
Jarosław Koprowski - marynarz i strażak. 'Pracuję tu od samego początku'
Pana Jarosława spotykamy przy zwiedzaniu platformy z lotu ptaka (patrz następny slajd). Po krótkiej rozmowie zorientowaliśmy się, że jest tu jedną z najbardziej zapracowanych osób. Na każdej 12-godzinnej zmianie odpowiada za bezpieczeństwo pożarowe całej platformy.
- Takich jak ja jest na platformie czterech, po dwóch na każde dwa tygodnie. Pracy mamy sporo. Wystarczy, że na przykład spawacz ma coś do roboty, to ja muszę mu asystować, rozkładać koce pożarowe i gaśnice. Najważniejsze jest bezpieczeństwo. Tak samo przy lądowaniu helikoptera. Stoję wtedy przy ręcznym działku wodnym i w razie nieszczęścia interweniuję - tłumaczy pan Jarosław. Poniżej zdjęcie z działkiem:
Piotr Rzepnikowski, szef kuchni. 'Kiedyś jajówa, dzisiaj dietetycznie'
fot. Dominik Werner / AG
Po pysznie przyrządzonym obiedzie, na który składały się pieczone ziemniaki, łosoś, grzyby i szpinak, postanowiliśmy porozmawiać z kucharzem. - I tak się spóźniliście, szpinak jest już zielony, a jeszcze chwilę temu był seledynowy - usłyszeliśmy od pana Piotra na wstępie.
Zdaniem szefa kuchni na Baltic Beta, dieta pracowników platformy mocno w ostatnich czasach wyewoluowała. - Kiedyś na śniadaniach królowała jajecznica. Dziś jest tylko jednym z dań, a pracownicy chcą jeść lżej i dietetyczniej. Z obiadami jest podobnie, dużo warzyw i gotowanych dań, a coraz mniej smażenia. Pracownicy mogą też ustalić ze mną posiłek indywidualny, w zależności od potrzeb. Niektórzy wiecznie się przecież odchudzają - dodaje z uśmiechem.
Na kolację, na którą pan Piotr zaplanował pięć różnych rodzajów pizzy, już się niestety nie załapaliśmy.
Na koniec prawdziwa bomba, czyli możliwość obejrzenia platformy z lotu ptaka. Wiąże się to z wejściem do ciasnego, 2-osobowego kosza, w którym nad platformę wynosi nas dźwig. Emocje? Porównywalne do tych na koszu, tylko tym razem bez ciężkich, gumowych kombinezonów. Ale spocić można się i tak, od samej wysokości. Najwyższy punkt platformy leży na wysokości ponad 50 metrów nad poziomem morza, a my fruwamy wysoko nad nim:
Pora odpływać. Pod platformą już czeka na nas Afrodyta, a za nami znajomy kosz. Poniżej wideo z wyprawy:
Materiał promocyjny
Materiał promocyjny
Dzisiejsza gazeta (e-wydanie)
Wszystkie komentarze