Konserwacja zabytków to skomplikowany i długotrwały proces. Każdy z 30 tys. obiektów, które trafiły do muzeum, musi być oceniony przez konserwatora pod względem stanu zachowania i sfotografowany. Potem przygotowuje się dla niego program konserwatorski. Może on polegać tylko na oczyszczeniu z kurzu i zabrudzeń oraz składowaniu w odpowiednich warunkach. Taki rodzaj zabezpieczenia nazywamy konserwacją prewencyjną. Ustalane są dla każdego przedmiotu warunki wilgotności i temperatury.
Drugim rodzajem konserwacji jest konserwacja właściwa. W niej najważniejsze jest zatrzymanie procesu destrukcji samych przedmiotów i nadanie wartości ekspozycyjnych. W samym tylko roku 2013 dokonano 834 konserwacje częściowe i 703 zabezpieczające.
Na zdjęciu: bomba kasetowa.
Muzeum II Wojny Światowej
Specyfika nowego muzeum II wojny światowej wymagała opracowania olbrzymiej ilości zbiorów. Są one stale pozyskiwane poprzez zakup, darowizny oraz depozyty z innych muzeów.
Wszystkie obiekty po konserwacji i fotografowaniu trafiają do magazynów. Zanim to się jednak stanie ich opis zostanie wprowadzony do systemu ZEUS, który zajmuje się ewidencją zbiorów.
Na zdjęciu zasobnik zrzutowy.
Muzeum II Wojny Światowej
Wyzwania, jakie stoją przed konserwatorami, są bardzo różne. Wynika to z zastosowania różnych materiałów oraz konserwowania różnymi metodami.
Wśród opracowywanych przedmiotów jest wiele wyjątkowych, jak chociażby suknia ślubna z jedwabiu pochodzącego z japońskiego spadochronu, która została przywieziona do USA przez amerykańskiego żołnierza Jamesa Brassa dla narzeczonej Betty.
Innym ciekawym eksponatem pozyskanym w ostatnim czasie jest podpisany sygnet noszony w partyzantce przez Olgierda Chistę, żołnierza 3 Wileńskiej Brygady AK.
Muzeum II Wojny Światowej
Konserwacja rozpoczyna się od oceny stanu zachowania i szybkości postępującej degradacji obiektu.
- Obecnie większość prac zlecamy pracowniom konserwatorskim i innym muzeom - wyjaśnia Szymon Bednarz, konserwator z Muzeum II Wojny Światowej. - Nasza pracownia została zaprojektowana w nowo budowanej siedzibie muzeum.
Fakt, że obiekty są konserwowane przez firmy zewnętrzne nie wpływa jednak na brak kontroli. Wszystkie prace, łącznie z środkami chemicznymi i powłokami zabezpieczającymi, są wpisywane do dokumentacji konserwatorskiej, która jest uzgadniania z muzealnym konserwatorem.
Na zdjęciu metalowe elementy maszyny do liczenia.
Muzeum II Wojny Światowej
- Zgodnie ze sztuką konserwacji stosowane są metody oraz środki chemiczne, które są odwracalne - wyjaśnia Szymon Bednarz. - Chodzi o to, że w razie wynalezienia bardziej zaawansowanych metod w przyszłości obiekt będzie można poddać rekonserwacji i zabezpieczyć go w lepszy sposób. Wykonywane zabiegi mają charakter konserwacji zachowawczej, z poszanowaniem śladów użytkowania przedmiotów. Usuwamy jedynie te nawarstwienia, które mogą działać destrukcyjnie na obiekt.
Zabieg ten ma na celu zachowanie śladów użytkowania widoczne np. na walizce. Wszystko jednak zależy od oceny konserwatora, np. wyłowiona z dna Zatoki Gdańskiej torpeda była mocno zniszczona przez korozję, dlatego zdecydowano się na jej uzupełnianie i odmalowanie.
Na zdjęciu bagnet niemiecki Mauser S 98/05.
Muzeum II Wojny Światowej
W konserwacji używa się wielu metod. Najczęściej oczyszczony obiekt się konserwuje chemicznie. W wypadku drewna archeologicznego jest to poliglikol etylenowy, czyli kąpiel w specjalnym roztworze. Może trwać od kilku dni do nawet kilku lat. Tą metodę zastosowano przy słynnym okręcie Vasa w Sztokholmie.
Muzeum II Wojny Światowej
Inną przykładową metodą konserwacji drewna i obiektów biologicznych jest liofilizacja. Polega ona na zamrażaniu wody wewnątrz obiektu i odparowania jej bezpośrednio do stanu gazowego. Przykładem takiej konserwacji jest truskawka z XVIII w. znajdująca się w Narodowym Muzeum Morskim w Gdańsku.
Muzeum II Wojny Światowej
Korozję z metalu usuwa się zazwyczaj poprzez oczyszczenie i odsolenie powierzchni, zaś później stabilizuje się procesy korozyjne środkami chemicznymi, np. roztworem taniny. Niezwykle ważne jest zabezpieczenie poprzez nałożenie powłok. Stosuje się do tego roztwór żywicy akrylowej lub paraloid b34. Na koniec metalowy obiekt można pokryć ochronną warstwą wosku.
Na zdjęciu bagnet niemiecki Mauser S 98/05.
Muzeum II Wojny Światowej
Muzeum cały czas zbiera eksponaty. Zapisywane są również rozmowy z świadkami wojny. Więcej informacji na stronie mzueum.
Materiał promocyjny
Materiał promocyjny
Dzisiejsza gazeta (e-wydanie)
Wszystkie komentarze