Oni grają w Orkiestrze Jurka Owsiaka

Moja przygoda z WOŚP rozpoczęła się w 2009 r., kiedy trafiłem do szpitala
na oddział onkologiczny dla dzieci z podejrzeniem guza. Po dwóch tygodniach nie postawiono konkretnej diagnozy, a mój stan się poprawił i wróciłem do domu. Zaraz potem dowiedziałem się, że Wielka Orkiestra Świątecznej Pomocy szuka wolontariuszy. Postanowiłem, że spróbuję swoich sił, tym bardziej że podczas ówczesnego finału zbierano pieniądze właśnie na sprzęt medyczny dla oddziałów onkologicznych dla dzieci. Podczas swojego pierwszego finału WOŚP nie przypuszczałem, że zbieram pieniądze także dla siebie.
Trzy miesiące później znów zacząłem odczuwać ból w prawej ręce, cała była spuchnięta. Wtedy wysłano mnie na rozszerzoną diagnostykę do Warszawy. Tam lekarze rozpoznali mięsaka Ewinga [złośliwy nowotwór kości, który najczęściej dotyka dzieci poniżej 15. roku życia - red.], który był umiejscowiony na prawej łopatce. Guz rozlewał się na obojczyk i mięśnie. Najpierw przeszedłem chemioterapię, później naświetlania. W grudniu 2012 r. trafiłem na stół operacyjny. Guz wycięto. Podczas kolejnych badań okazało się, że w moim organizmie nie ma komórek rakowych. Byłem zdrowy. Lekarze mówili, że żyję dzięki sprzętowi kupionemu przez WOŚP. To dzięki niemu udało się postawić właściwą diagnozę i w porę wdrożyć leczenie.
Warto jest grać z Orkiestrą, bo można pomóc innym. Ta pomoc powinna być najważniejszym motorem do działania. Ze względu na to, czego doświadczyłem, nie wyobrażam sobie nie współpracować z WOŚP. To, co przyciąga ludzi do Orkiestry, to nie tylko chęć pomocy, ale fajna, wręcz rodzinna atmosfera, jaka panuje w sztabie i podczas zbierania datków. Tutaj nie liczy się wygląd, wyznanie czy orientacja. Wszyscy są równi, zgodnie z ideą WOŚP.

To będzie już trzeci mój WOŚP. W działania Orkiestry zaangażowałem się, ponieważ jestem członkiem Pomorskiego Stowarzyszenia Sympatyków Transportu Miejskiego w Gdańsku. Właśnie przed trzema laty obecna prezes stowarzyszenia Anita Płonowska postanowiła zorganizować sztab WOŚP. Stowarzyszenie już od wielu lat współpracowało z Fundacją, organizując podczas styczniowych finałów różnego rodzaju wydarzenia związane z komunikacją miejską, m.in. darmowe przejazdy zabytkowym taborem. Założenie samodzielnego sztabu było naturalną kontynuacją tej działalności.  

Mój pierwszy finał WOŚP wspominam bardzo pozytywnie. Najpierw zbierałem datki, jeżdżąc po Gdańsku zabytkowym autobusem, potem kwestowałem w Śródmieściu w pobliżu Filharmonii Bałtyckiej. Wtedy zebrałem ponad 900 zł, co było rekordem naszego sztabu. W następnym finale w mojej skrzynce było już ok. 3 tys. To też był rekord sztabu, a puszka
ważyła blisko 3 kg.

Choć praca wolontariusza bywa ciężka - tak jak puszka - wiąże się z nią wiele zabawnych i wzruszających zdarzeń. W zeszłym roku podszedł do mnie bezdomny mężczyzna z otwartym piwem w ręku i wrzucił drobne pieniądze, pewnie jedyne, jakie posiadał. Innym razem w pobliżu pomnika Jana III Sobieskiego, na bardzo ruchliwym rondzie, jeden z kierowców zatrzymał samochód, tamując ruch, podbiegł do mnie i wrzucił do puszki. Powiedział, że bardzo się spieszy i pewnie nie spotka już żadnego wolontariusza, a na WOŚP dać musi.
Pomimo zbliżającej się sesji nie mogłem sobie odpuścić finału WOŚP. To ogromna radość, gdy
zdajesz sobie sprawę, że w tym dziele, jakie tworzy Orkiestra, jest też twoja malutka cegiełka.

Zazwyczaj można spotkać mnie z puszką w jednym z zabytkowych pojazdów komunikacji miejskiej. WOŚP wspieram, bo wiem, jak ważną i wspaniałą pracę wykonuje Jurek Owsiak, która ma bezpośrednie przełożenie na szpitalną rzeczywistość.

Z uwagi na profesję widzę efekty tej pracy na co dzień. Jako pielęgniarka z prawie 30-letnim doświadczeniem pracowałam na starym, zużytym sprzęcie. Sprzęt do wykonywania EKG
miał więcej lat niż ja. Odkąd działa WOŚP, sprzęt jest coraz lepszy, nowocześniejszy. Dzięki niemu pacjenci mają kompleksową opiekę medyczną na najwyższym poziomie. Ważny jest też fakt, że WOŚP zaczął wspierać nie tylko dzieci, ale także osoby starsze. Na oddziałach geriatrycznych potrzeby są ogromne.

Mam 13-letnią córkę Helenkę, 10-letniego synka Tymona i dwuletnią Maję. Jestem dodatkiem do nich podczas WOŚP-u.

Zaczęło się od licytacji, gdy dzieciaki miały 5-8 lat. Walczyliśmy o kubek, który był tylko jeden na sztab. Bywało i tak, że jak już nikt nie licytował, to one licytowały siebie nawzajem. Teraz kubków jest więcej i "schodzą" nawet za więcej niż 600 zł, kiedyś było to maksymalnie 400 zł. Zabawa jest przednia.

Helena jest wolontariuszką od czwartej klasy podstawówki. Ja chodzę z nią, jako opiekun. Do nas "podpina się" synek, który nie ma swojej puszki. Bo u nas w szkole więcej jest chętnych niż puszek. Więc często na trzy osoby przypada jedna puszka.

My zawsze mamy tę jedną, bo jesteśmy dobrzy, to znaczy mamy dobre wyniki. Choć trochę gramy nieczysto. Córka ma piękny głos, więc śpiewa kolędy. Wtedy chęć dawania wzrasta wielokrotnie. A cieszy nawet malutka kwota, którą ktoś wrzuca. Kiedyś udało nam się zapewnić trzy puszki, wszystkie pękały w szwach, nie dawaliśmy rady ich utrzymać.

Dla nas finał Wielkiej Orkiestry Świątecznej Pomocy to święto. Każdy z nas daje coś artystycznego od siebie. Córka robi prace w ramkach, które trafią na licytacje lub do sprzedaży, w szkole dzieciaki szyły maskotki - skarpeciaki, a ja jestem fotografem więc funduję vouchery na sesję. To oprócz gotówki, którą zaczynamy zbierać pod koniec roku.

To wielka frajda, jak widzi się, że ludzie się dzielą. Dwa lata temu, byłam tydzień przed porodem i w zaawansowanej ciąży stałam i zbierałam z dzieciakami. Rok później mała była już z nami. Dzieciaki mają wielką radochę i dostają powera. Na początku był opór, że się stoi, że zimno. Ale potem zobaczyły, że to jest super.

Poza tym tłumaczę im po co to wszystko. Jestem lekarką, mam na co dzień styczność ze sprzętem z WOŚP. Także my z niego korzystamy. Nie ma bata, żeby człowiek się na to nie napatoczył.

Na wózku poruszam się od urodzenia, czyli od 26 lat. Choruję na mózgowe porażenie dziecięce.

W zeszłym roku kwestowałem pierwszy raz. Udało mi się zebrać ponad 400 zł.

Moja rodzina jest bardzo dumna, że mimo swoich dolegliwości i problemów, postanowiłem pomóc innym. Oni również się ze mną przygotowuję do tego dnia. Potrzebuję ich wsparcia, więc kwestujemy razem wraz z innymi wolontariuszami.

Lubię pomagać innym. Orkiestra daje mi szanse pokazania się, jako osobie niepełnosprawnej, pokazania, że my też możemy pomagać innym. Wiem, że moim śladem poszła jedna z koleżanek, mam nadzieję, że będą następni.

Wspierając orkiestrę czuję się potrzebny. Mam takie poczucie, że część tej kwoty jest moja, że dołożyłem do głównej kwoty swoją cegiełkę.

Nie ma znaczenia, czy jesteś sprawny, czy niepełnosprawny. Każdy z nas może pomóc innej osobie, być może też kiedyś sami będziemy jej potrzebowali.

Nie mogę się doczekać niedzieli. Przygotowuję się mentalnie i psychicznie, to też potrzebne. Odliczam dni. Cieszę się, że to już zaraz. Mam słoik, do którego wrzucam drobne kwoty, potem przekażę je na WOŚP. Po tym, jak rośnie tam ilość pieniędzy, widzę, że coraz bliżej dnia, w którym zagram z orkiestrą. Za rok znowu go uzupełnię.

Jeżeli zdrowie mi pozwoli, to będę brał udział przez kolejne lata.

Z WOŚP gram dopiero trzeci rok. Trochę wstyd, prawda? Zawsze dużo o tym słyszałem, wrzucałem pieniądze do puszki i obklejałem się czerwonymi serduszkami. W pewnym momencie stwierdziłem, że trzeba bardziej się zaangażować. Pieniądze to minimum, na które stać każdego z nas.
Gdy zaczynałem, byłem jeszcze studentem dziennikarstwa na Uniwersytecie Gdańskim, który nie do końca wiedział, gdzie jest jego miejsce. Udało mi się wkręcić w pracę sztabu "Gdynia dla Orkiestry", tam postanowiłem zostać.

Teraz mam już stałą pracę, organizuję dużą konferencję. Ale wiem, że nie pozwolę sobie odpuścić żadnego finału tej akcji.
Czy czekam na sam finał? Oczywiście, że czekam. To kulminacja wszystkich naszych starań, nadziei, oczekiwań i stresu. Ale bardzo ważne są dla mnie tygodnie poprzedzające całą akcję. Poznałem tam niesamowitych ludzi pełnych zapału, którzy samym nastawieniem potrafią przenosić góry. Mówię tutaj o Igorze Nizio, Szymonie Słoniewskim, Alicji Wika, Ani Idzi, Kasi Janowicz, a także o ś.p. Adamie Paprockim. To dzięki nim tak bardzo zżyłem się z Fundacją. Uwielbiam też kontakt z naszymi wolontariuszami, z niektórymi nawet stale go utrzymuję, jak np. z Kubą Rohde - niesamowitym człowiekiem, który nie poddaje się mimo przeciwności, które zesłało na niego życie.

Praca wolontariacka na rzecz Orkiestry generuje we mnie ogrom pozytywnych emocji - euforia rośnie z każdym dniem, który przybliża mnie do finału. Cieszę się, że mogę być częścią fenomenu, jaki na pewno stanowi WOŚP, nawet wtedy, kiedy razem ze znajomymi padam ze zmęczenia po całym dniu wyczerpującej pracy.

Najlepszą rzeczą w WOŚP jest to, że w ten jeden weekend, tylu Polaków jest się w stanie zjednoczyć. Każdy wolontariusz, młody czy stary traktuje siebie na równi, jak dawnego znajomego. Każdy sobie pomaga, wszyscy są życzliwi. Można powiedzieć, że właśnie tak powinna wyglądać magia świąt, której tak brakuje chociażby w wigilijnych kolejkach w supermarketach.

Moja przygoda z Wielką Orkiestrą zaczęła się 11 lat temu, jeszcze w liceum. Razem ze znajomymi ze szkoły dołączyliśmy do tczewskiego sztabu jako wolontariusze.

Nie było jakiegoś szczególnego powodu, już wtedy byłem zaangażowany w działalność społeczną w rodzinnym Opaleniu w Gminie Gniew. A działalność WOŚP zawsze mi się podobała. Byłem pod wrażeniem finałów i chciałem dołożyć do tego swoją cegiełkę. To była moja decyzja, ale rodzina i przyjaciele mnie wspierali, m.in. rodzice zawsze powtarzali, żebym się ciepło ubrał, kiedy w dzień finału wychodziłem kwestować z puszką - przez kilka lat było to o 4:30, gdyż jeszcze trzeba było dojechać autobusem ok. 50 km z domu do miejsca zbiórki (pamiętam jeden finał, gdzie śnieżyca odcięła drogę dojazdu i z tatą jechaliśmy samochodem do Gniewu bo tylko stamtąd była szansa na dojazd do Tczewa, po drodze jeszcze utknęliśmy w zaspie na ulicy, ale udało nam się jakoś wyjechać i zdążyć na autobus).

Moja przygoda z WOŚP zaczęła się w 2000 r., w naszej szkole z kilkoma koleżankami wpadłyśmy na taki pomysł. Potem na kilka lat byłam wyłączona z tych działań - najpierw urodziłam dziecko, potem uległam poważnemu wypadkowi samochodowemu. To też była taka wyprawa charytatywna, jechałyśmy z koleżanką, z rodzicami i kilkorgiem uczniów na mikołajki do domu dziecka w Kościerzynie, z prezentami dla dzieci. Pod Kościerzyną przytrafił się nam straszny wypadek. Dla mnie skończył się tragicznie, rehabilitowałam się przez trzy lata, by móc wrócić do zawodu nauczyciela. Wypadek tylko utwierdził mnie w przekonaniu, że Wielka Orkiestra jest potrzeba. Po wypadku byłam nieprzytomna, byłam najbardziej poszkodowana. Uczniowie, którzy z nami wtedy jechali, mówili mi potem: "Pani Ewo, jak przyjechała ta karetka pogotowia, to tam było pełno tych serduszek orkiestrowych na respiratorach". Potem to samo wynikało z relacji mojej rodziny - też mówili, że ten respirator w szpitalu był obklejony serduszkami.
Teraz już nie umiem się doliczyć, który to jest mój finał, może 16., może 19.? Po tym jak wróciłam do pracy po wypadku, nawiązałam współpracę ze Sławkiem Kussowskim z Tczewa i od tego czasu współpracujemy właśnie z jego sztabem. Mam swoją puszkę i kwestuję, ale przez większą część dnia jestem na scenie i prowadzę finał. W ten sposób przyciągam ludzi. Więc ta moja puszka jest zazwyczaj skromna, ale jest. Zawsze mam identyfikator i puszkę, i zawsze udaje mi się coś do niej nazbierać.
W Pinczynie w WOŚP zaangażowani są wszyscy, cała nasza wiejska społeczność, można liczyć na tych ludzi.