Mimo iż drużyna Lechii zajmuje drugą pozycję w Lotto Ekstraklasie, to jednak wielu gdańskich piłkarzy zostało ocenionych bardzo surowo. Piętnastu zawodników zostało sklasyfikowanych, ośmiu zaś zagrało zbyt mało, by dostąpić tego zaszczytu.
Kilku piłkarzy zostało niesklasyfikowanych. Wymogiem było bowiem ocenienie danego piłkarza w przynajmniej ośmiu meczach w trakcie rundy (czyli 40 proc.). Najwyższą notę spośród nich miał Gerson (3,5), ale... został oceniony tylko raz, gdy rozegrał bardzo dobre zawody przeciwko Górnikowi Łęczna. Następnie został wypożyczony. Przyzwoitą ocenę ?wykręcił? również Lukas Haraslin (3,33), jednak w rundzie jesiennej pełnił głównie rolę zmiennika i oceniliśmy go zaledwie trzykrotnie.
Nieklasyfikowani piłkarze Lechii: Gerson (3,5), Lukas Haraslin (3,33), Damian Podleśny (2,75), Aleksandar Kovacević (2,5), Sebastian Mila (2,5), Bartłomiej Pawłowski (2,5), Milen Gamakow (2,5), Steven Vitoria (1,0).
Zaczął sezon jako podstawowy zawodnik Lechii, ale w dalszej fazie rozgrywek pojawiał się na boisku coraz mniej. Od tak kreatywnego piłkarza oczekuje się bramek i asyst, a tymczasem tego w przypadku Chrapka ewidentnie brakuje. Tak naprawdę miał udział tylko w jednym strzelonym golu przez biało-zielonych. To po jego uderzeniu samobójcze trafienie zanotował piłkarz Lecha Poznań Maciej Wilusz. Jasne, było kilka spotkań, w których Chrapek błysnął niekonwencjonalnym podaniem, ale robił to stanowczo zbyt rzadko.
Gdy ktoś spojrzy na liczby, może popukać się w głowę i pomyśleć dlaczego Portugalczyk jest tak nisko w klasyfikacji. Fakty są jednak takie, że Marco Paixao irytował kibiców swoją postawą od początku pobytu w Lechii. Miał multum sytuacji strzeleckich, jednak w większości przypadków szwankowała u niego skuteczność. Nie można również zapominać o jego egoizmie. Przecież wielokrotnie mógł, a nawet powinien podać piłkę lepiej ustawionemu koledze, ale tego nie robił.
Zaczął z wysokiego ?C?. W debiucie przeciwko Cracovii spisał się wprost fantastycznie. Szkoda tylko, że im dalej w las, tym było gorzej. Zdarzały się proste, niewymuszone błędy, widoczne były braki w koncentracji, które skutkowały utratą bramek. Widać, że Portugalczyk dopiero uczy się gry w Polsce i jeszcze trochę czasu musi upłynąć zanim zacznie grać na miarę oczekiwań.
Historia na dobrą książkę. Przychodził do Lechii po kapitalnej rundzie w Wiśle Kraków i wszyscy oczekiwali od niego cudów. A tymczasem boisko brutalnie go zweryfikowało. Przez długi czas nie mógł znaleźć wspólnego języka z kolegami. O ile w Wiśle to od niego wszystko zależało, był tzw. wolnym elektronem, o tyle w Lechii jego zadania bynajmniej nie ograniczały się jedynie do kreowania akcji ofensywnych. Konieczna była również praca w defensywie, a to jest jednym z mankamentów tego zawodnika. Kibice narzekali również na brak bramek i asyst. Fakty są jednak takie, że - zwłaszcza ta druga statystyka - mogła być zdecydowanie lepsza. Ale tutaj nie popisali się pozostali piłkarze Lechii, którzy nie potrafili zamienić na gole fantastycznych zagrań Wolskiego.
Ocena trochę niska, bo tak naprawdę Kuświk błyszczał jedynie w meczach, w których sam strzelał bramki, a tych nie było zbyt wielu. Jest trochę niedoceniany, nikt nie dostrzega jego ciężkiej, tytanicznej wręcz pracy. Na usprawiedliwienie trzeba mu oddać, że parę razy ustawiany był przez trenera Piotra Nowaka na nietypowej dla siebie pozycji skrzydłowego.
Najgorszy mecz? Zdecydowanie przeciwko Bruk-Bet Termalice, gdy bardzo łatwo dawał się ogrywać rywalom. Szału nie było również m.in. w wygranym spotkaniu z Jagiellonią Białystok, a także w derbach Trójmiasta, gdy był jednym z winowajców utraty gola. Generalnie jednak Stolarski może sobie zapisać jesień 2016 na plus. W kilku meczach pokazał, że zna się na swojej robocie, miał udział w niejednym zwycięstwie biało-zielonych.
Flavio to jeden z najbardziej zagadkowych piłkarzy Lechii i prawdopodobnie jej najbardziej chimeryczny zawodnik. Potrafi zagrać mecze wybitne, jak choćby z Piastem Gliwice lub Śląskiem Wrocław, by po chwili kompletnie zniknąć z radaru, tak jak w derbach Trójmiasta. Przez jeden nieodpowiedzialny gest został zdyskwalifikowany na trzy spotkania, osłabiając drużynę.
Zaczął fatalnie, bo od ?jedynki? na inaugurację. Później wrócił jednak na właściwe tory i w przekroju całej rundy można ocenić go wyłącznie pozytywnie. Przytrafiły mu się dwa lub trzy gorsze spotkania, ale przecież nikt nie jest idealny. Wielokrotnie był w reprezentacyjnej formie, do solidnej postawy w defensywie często dokładał coś ekstra na połowie przeciwnika.
To przykład piłkarza, który jeśli tylko dostanie szansę, nie zawodzi. Jesienią nie był podstawowym zawodnikiem Lechii, ale nie poddał się, zacisnął zęby i walczył o swoje. Nie schodził poniżej pewnego poziomu. Na polską ligę jest to zawodnik o uznanej marce.
Średnia ocen być może nie jest jakaś kosmiczna, wszak poniżej wyjściowej, ale wpływ na to ma przede wszystkim katastrofalny początek sezonu w wykonaniu Serba. Bardzo słabe mecze z Wisłą Płock czy Górnikiem Łęczna zrobiły swoje. Jednak z tygodnia na tydzień Vanja spisywał się coraz lepiej i na dobre zadomowił się w wyjściowym składzie biało-zielonych. Oczywiście, zdarzały mu się pojedyncze wpadki, lecz generalnie trudno mieć do niego wielkie pretensje.
Takiego piłkarza brakowało w składzie Lechii w poprzednim sezonie. Kogoś kto jako pierwszy pokaże się do gry, weźmie piłkę od obrońców i zapoczątkuje akcję ofensywną. Do tego jest nieoceniony w destrukcji, potrafi w mgnieniu oka skasować przeciwnika. W końcówce rundy nie mógł grać ze względu na kontuzję i jego brak był aż nadto widoczny.
Oczywiście, w dalszym ciągu musi nad sobą pracować, by nie przydarzały mu się błędy, jak np. w starciu z Piastem Gliwice. Wtedy, po nieodpowiedzialnym podaniu wzdłuż boiska, rywale zdobyli bramkę.
Z Wisłą Płock było słabo, przeciwko Bruk-Bet Termalice również kiepsko. Jednak biorąc pod uwagę całą rundę, Janicki był jednym z pewniejszych piłkarzy Lechii. Popełnił stosunkowo niewiele (jak na niego) błędów. Do pewnego momentu średnia jego not była wyższa niż u Mario Malocy, a to już mówi bardzo dużo. Szkoda tylko, że 2016 rok zakończył w dość słabym stylu. Ale po raz kolejny potwierdza się fakt, że ten piłkarz potrzebuje obok siebie kogoś bardziej doświadczonego. Wtedy potrafi pokazać pełnię swych umiejętności.
Generał gdańskiej defensywy przyzwyczaił kibiców, że nie schodzi poniżej określonego poziomu. Naliczyliśmy mu dwa słabsze spotkania w trakcie całej rundy. Co ciekawe... oba przeciwko Wiśle Płock. O ile jednak na inaugurację zawiódł cały zespół, o tyle w rewanżu to Maloca sprawiał wrażenie nieobecnego. Mógł sprokurować rzut karny, a także powinien wylecieć z boiska z czerwoną kartką. To był jednak tylko epizod. Poza tym prezentował wysoką formę, a także miał bardzo dobry wpływ na pozostałych defensorów.
Najrówniej grający zawodnik biało-zielonych, jeden z najważniejszych zawodników w układance trenera Piotra Nowaka. Brał na siebie ciężar gry, zagrał praktycznie we wszystkich spotkaniach. Zabrakło go jedynie w ostatniej kolejce w Kielcach i wszyscy wiemy jak wówczas wyglądała druga linia zespołu. Na palcach jednej ręki można policzyć mecze, w których zawiódł. Kibice nerwowo spoglądają w kierunku oficjalnej strony Lechii, wypatrując informacji o przedłużeniu kontraktu z Serbem (obecny wygasa w czerwcu 2017 r.).
Najlepszy zawodnik Lechii w rundzie jesiennej, a przed rozpoczęciem sezonu prawdopodobnie nikt by na to nie postawił. Peszko stał się motorem napędowym drużyny, przy trenerze Piotrze Nowaku wyraźnie odżył. Błyszczał niemal w każdym meczu. Gdy drużynie nie szło, to on jakąś indywidualną akcję decydował o końcowym wyniku. Być może końcówka 2016 r. była nieco słabsza w jego wykonaniu, ale przecież nikt nie jest w stanie utrzymać się na topie przez tak długi okres czasu.
Materiał promocyjny
Materiał promocyjny
Dzisiejsza gazeta (e-wydanie)
Wszystkie komentarze