Chory gdy słyszy, że musi iść do szpitala, momentalnie czuje się nieco gorzej. Każdy w końcu wie, jak wyglądają polskie szpitale i jakie panują w nich warunki. Sześcioosobowa sala, odpadająca ze ściany farba, poobijane futryny, nieco zdezelowane łóżko i nierzadko niezbyt szczelne okno.
Ten niekorzystny wizerunek służby zdrowia od tygodnia poprawia Uniwersyteckie Centrum Kliniczne w Gdańsku, które przeprowadziło się do nowego Centrum Medycyny Inwazyjnej.
To sześciokondygnacyjny budynek, w którym jednocześnie może być hospitalizowanych 311 pacjentów. W szpitalu jest blok operacyjny z 15 salami. Na dachu budynku znajduje się lądowisko dla śmigłowców, które za pomocą dwóch wind jest bezpośrednio połączone z oddziałem ratunkowym.
Szpital działa od tygodnia, nie wszystkie oddziały pracują już w pełni. Nadal trwa rozruch placówki, ale każdego dnia na salę operacyjną i do gabinetów zabiegowych trafiają pacjenci. W nowym budynku znajduje się m. in. Klinika Chorób Oczu, Klinika Chirurgii Plastycznej, Onkologicznej, Oddział Ratunkowy i Centrum Urazowe, Anestezjologii i Intensywnej Terapii, Chirurgii Ogólnej, Endokrynologicznej i Transplantacyjnej, Chirurgii Szczękowo-Twarzowej, Otolaryngologii, Gastroenterologii i Hepatologii, Transplantologii Szpiku i Urologii. Miałem przyjemność być pierwszym, który trafił na oddział chirurgii.
Piszę - przyjemność, bo były to trzy doby pełne niespodzianek i miłych doświadczeń, spędzone wręcz w hotelowych warunkach.
Budynek nowego szpitala robi wrażenie już na dzień dobry. Po wejściu stajemy przed wielkimi schodami, które prowadzą do przestronnego, pachnącego drewnem (a nie szpitalem!) holu. Niezwykle prezentuje się przeszklony dach, który zapewnia naturalne oświetlenie dla głównej arterii szpitala.
Chory zaczyna wizytę w szpitalu od punktu przyjęć, który znajduje się przy wejściu. To tam czeka nas werdykt czy na pewno zostaniemy dzisiaj przyjęci na oddział. W niedzielę (kiedy byłem przyjmowany do szpitala) kilka osób nie musiało wrócić do domu, jak widać nie wszystko jeszcze w polskiej służbie działa idealnie.
W punkcie przyjęć trzeba również przebrać się. Od tej pory poruszamy się po szpitalu wyłącznie w piżamie i szlafroku. Osobiste rzeczy można oddać do magazynu lub zabiera je rodzina. Zasada jest taka - nie trzymamy ubrań na sali.
Oddział chirurgii znajduje się na ostatnim piętrze, na które docieram wielką windą. Z całą pewnością wejdzie do niej nawet 15 osób, a jak się później okazało, również szpitalne łóżko.
Każdy oddział jest zamknięty, a drzwi otwiera pielęgniarka, która posiada elektroniczny identyfikator. Na dniach powinny zostać zamontowane domofony, które ułatwią sprawę.
Pomimo, że w budynku znajduje się sporo korytarzy i pomieszczeń, to wszędzie bardzo łatwo trafić. Każdy oddział ma bowiem przypisany kolor, który prowadzi nas od parteru do sali chorego. Np. chirurgii przypisano kolor pomarańczowy.
Po wejściu na oddział na pacjentów czekają kolejne niespodzianki.
Ta największa dotyczy sali. Dwuosobowy pokój, łazienka, której nie powstydziłby się niejeden hotel i piękne panoramiczne okno. W takich okolicznościach aż chce się chorować.
Poza tym wielkie sterowane elektronicznie i wygodne łóżko (dawno nie spałem tak dobrze), chociaż podobno bardzo ciężkie do prowadzenia i telewizor na ścianie. Niestety ta ostatnia atrakcja nadal jest niedostępna. Nie dostarczono jeszcze na sale pilotów.
Korzystanie z telewizji jest płatne, na każdym piętrze znajduje się automat, w którym można wykupić abonament na 1 dzień, 3 dni lub na tydzień. Jeden dzień korzystanie z usługi kosztuje 8 zł.
Szpital naszpikowany jest elektroniką i najnowocześniejszym sprzętem, począwszy od termometrów, które podają wynik w sekundę, po niezwykle skomplikowany sprzęt na salach pozabiegowych i operacyjnych.
W te nowe realia trafił cały zastęp pracowników, pielęgniarek i lekarzy. Każdy nadal uczy się obsługi sprzętu, na salach odbywają się czasami szkolenia, ale problemy pojawiają się nawet podczas poruszania po nowym budynku. Ciągle ktoś pyta o drogę, szczególnie gdy pracownicy różnych oddziałów odwiedzają się nawzajem i podziwiają swoje nowe miejsca pracy.
Budowa CMI przy ul. Smoluchowskiego należącego do Gdańskiego Uniwersytetu Medycznego zakończyła się w ub. roku. Placówka uważana jest za najnowocześniejszy szpital w Polsce. Centrum Medycyny Inwazyjnej to pierwszy nowy szpital publiczny w Trójmieście od 20 lat. Jego budowa trwała ponad trzy lata, wraz z wyposażeniem pochłonęła prawie 400 mln zł; pieniądze pochodziły z budżetu państwa. Powierzchnia użytkowa placówki wynosi 32,6 tys. m. kwadratowych.
Materiał promocyjny
Materiał promocyjny
Dzisiejsza gazeta (e-wydanie)
Wszystkie komentarze