Najliczniejszą grupę stanowią szable - szczególnie te mocno związane z naszą historią. Wśród nich są takie rzadkości jak: karabela z przełomu XVII i XVIII w., szable tureckie czy szabla gwardii przybocznej Napoleona Bonaparte. Prawdziwy podziw wzbudzają także karabiny i pistolety sięgające swoją historią 200 lat wstecz. Jest wśród nich wykonany w Gdańsku karabin piechoty z 1833 r. czy algierska strzelba skałkowa z wykończeniami kościanymi. Są również przedmioty związane ze znanymi postaciami: bilet wizytowy z odręcznym pismem generała Władysława Sikorskiego czy pamiątki po marszałku Józefie Piłsudskim i Napoleonie Bonaparte.
To pierwsza tak duża aukcja militariów w Trójmieście.
Na zdjęciu: Mundur porucznika 10 Pułku Dragonów 1 Dywizji Pancernej.
Na prawym rękawie naszywka ?POLAND?, poniżej oznaka honorowa nadana przez Radę Hrabstwa Lanark i Lorda Hamiltona of Dalzell. Nad lewą kieszenią odznaka za rany z nałożoną gwiazdką, pod nią baretki odznaczeń, m.in. Krzyż Walecznych (dwa razy), Krzyż Zasługi, Medal Wojska. Na kieszeni odznaki: 10 Pułku Dragonów, a pod nią 24 Pułku Ułanów.
Szabla oficerska wz. 1921/22 została wprowadzona w Wojsku Polskim rozkazem Ministra Spraw Wojskowych nr 280 z 12 kwietnia 1921 r. jako regulaminowa broń dla oficerów wszystkich rodzajów sił zbrojnych. Była najpopularniejszą szablą w okresie dwudziestolecia międzywojennego.
Trzon rękojeści obciągany był czarną cielęca skórą (również jaszczurem). Poprzeczne karbowania wypełnione były splecionym podwójnie mosiężnym drucikiem. Pochwy szabel oficerskich wykonane były ze stalowej niklowanej blachy. Miały dwa pierścienie nośne z ruchomymi koluszkami i ostrogę.
Plakietka patriotyczna. Złotnik L. Kisiel, Kalisz, po 1830 r.
Centralnie umieszczony wizerunek orła z insygniami. Na odwrocie grawerowany napis wzdłuż krawędzi: "Ojczyzny dobro najpierwszym".
Francuski pistolet AN XIII był pistoletem gładkolufowym, skałkowym, z łożem z orzecha, posiadającym pobojczyk umieszczonym w kanale pod lufą. Wadą tej broni - oprócz małej szybkostrzelności - była mała celność i zasięg strzału. Przyjmuje się, że maksymalna odległość skutecznego strzału nie była większa niż 25 m.
Pomiędzy rokiem 1806 a 1819 wyprodukowano ok. 150 tys. par tej broni, czyli 300 tys. egzemplarzy. Pistolet był używany powszechnie w wojskach francuskich epoki napoleońskiej, jak również przez pułki polskie.
Wizytówka generała Władysława Sikorskiego z odręczną dedykacją.
Szabla Polsko-Węgierska, tzw. "Batorówka", to najstarszy typ szabli w Polsce. Weszła do użycia w XVI w. Charakteryzuje się otwartą rękojeścią, dużym krzyżowym jelcem i ciężką głownią o minimalnej krzywiźnie. W niektórych egzemplarzach dłoń osłaniał łańcuszek poprowadzony od jelca do podstawy rękojeści, osłoniętej tzw. kapturkiem lub głowicą.
Szable te były używane wyłącznie jak broń bojowa, stąd ich prostota i brak zdobień. Szable były sporadycznie zdobione wizerunkiem króla ? oczywiście Stefana Batorego.
Francuska szabla szeregowych strzelców konnych gwardii wz. 1803.
Polska karabela bojowa jest charakterystyczna dla terenów Rzeczpospolitej do XVIII w. Jest to szabla z anatomiczną rękojeścią w formie głowy ptaka i otwartym jelcu. Konstrukcja rękojeści umożliwiała pewny chwyt jak i wykonywanie tzw. młyńców - cięć łukowych z nadgarstka, podczas których szabla obracała się na poduszce dłoni.
Rękojeść w kształcie głowy ptaka była bardzo wdzięcznym polem do popisu dla złotników. Wykorzystywano kamienie półszlachetne, kość słoniową, róg, kość czy inkrustowane drewno.
Orły sztandarowe. Polskie i rosyjski.
Karabin gdański z 1833 r. Wyprodukowany prawdopodobnie przez zakład rusznikarski Friedricha Wilhelma Apfelbauma, działający od roku 1821 w Oliwie. W roku 1828 Geschkat i Apfelbaum, otrzymawszy zamówienie na przeróbkę karabinów skałkowych na kapiszonowe oraz produkcję karabinów kapiszonowych pruskich konstrukcji wz. 09, założyli nad Potokiem Oliwskim, w dawnym młynie Günthershof (Wojnowo), odlewnię żelaza. A w roku 1835 w młynie Konradshammer - kuźnię i fabryczkę karabinów.
Szabla husarska pojawiła się ok. 1630 r. Była ekskluzywną polską szablą bojową o zamkniętej rękojeści, przeznaczona dla ciężkiej jazdy. Łączyła najlepsze cechy szabel zagranicznych: węgierskiej, zachodnioeuropejskiej i tureckiej.
Jej nazwa wywodzi się od elitarnej husarii, najskuteczniejszej formacji bojowej Rzeczypospolitej Obojga Narodów, wśród której żołnierzy była w powszechnym użyciu.
Konstrukcja tej szabli stawia ją w rzędzie najlepszych szabel kawaleryjskich na świecie, co zaowocowało jej bojowym wykorzystaniem aż do końca XVIII w., czyli do końca szlacheckiej Rzeczypospolitej. Wprowadzona na uzbrojenie Wojska Polskiego szabla wzoru z 1934 r. była częściowo wzorowana właśnie na husarskiej.
Materiał promocyjny
Materiał promocyjny
Dzisiejsza gazeta (e-wydanie)
Wszystkie komentarze