Najlepsi piłkarze Arki po jesieni w ekstraklasie [KLASYFIKACJA TROJMIASTO.WYBORCZA.PL]

Spośród 24-osobowej kadry Arki ocenie zostało poddanych 21 zawodników. Szesnastu z nich rozegrało przynajmniej 40 proc. meczów gdynian tej jesieni, a to był warunek konieczny, by zostać przez nas sklasyfikowanym.

Wobec tego niepoddani ocenie zostali: Pavels Steinbors, Przemysław Stolc, Paweł Wojowski, Rashid Yussuff, Adrian Błąd i Paweł Abbott.

Ruszamy!

To chybiony letni transfer Arki numer jeden. Napastnik miał być gwarantem stabilnej i skutecznej gry pod bramką rywala, tymczasem wystrzelał się... już pod koniec lipca. W trzeciej kolejce ligowej Zjawiński miał dwa gole w dorobku i na tym poprzestał. Zaliczył potem serię 14 meczów (!) bez zdobyczy bramkowej. Od klubu dostał czerwoną kartkę i wolną rękę w poszukiwaniu nowego pracodawcy. Od nas zaś najgorszą średnią.

Z początku wydawał się przyzwoitym wzmocnieniem środka defensywy Arki, a Krzysztof Sobieraj miał grać jedynie od wielkiego dzwonu. Okazało się jednak, że Sołdecki skrywa w swojej grze mnóstwo niedociągnięć, które z meczu na mecz wychodziły na światło dzienne. Popełniał proste błędy indywidualne, po których zespół tracił nie tylko gole, ale też punkty. Niewykluczone, że zimą będzie musiał szukać nowego klubu.

Trener Grzegorz Niciński początkowo znalazł dla niego pozycję na środku drugiej linii, mimo że to nominalny lewy defensor. Marciniak często nie mógł znaleźć wspólnego języka z partnerującym mu Antonim Łukasiewiczem i rzadko rozgrywał godne odnotowania partie. Wprawdzie mecz życia zagrał w Warszawie przeciwko Legii, gdzie strzelił dwa gole i był znakomity, ale to wyjątek potwierdzający regułę. Później wrócił na lewą obronę, lecz i tam zdarzały mu się piłkarskie klopsy. Dopiero w ostatnich tygodniach widać poprawę formy u tego zawodnika.

Od tego sezonu słowacki skrzydłowy jest kapitanem Arki. Trzeba przyznać, że dużo lepiej odnajduje się w ekstraklasie, niż rok wcześniej w I lidze. Przede wszystkim zdobył swoje dwa pierwsze gole w najwyższej klasie rozgrywkowej w żółto-niebieskich barwach. Początek sezonu miał wyśmienity, później nieco gasł, aż dopuścił się piłkarskiej zbrodni na pięć meczów przed końcem jesieni. Otrzymał czerwoną kartkę za brutalny faul i został zawieszony na cztery spotkania, tym samym średnia ocen wyraźnie mu spadła.

Kiedy przychodził jeszcze do pierwszoligowej Arki, szybko wygrał rywalizację o miejsce w środku pola z Michałem Nalepą. Sambea był stabilny, niesamowicie waleczny i zawzięty. To spodobało się kibicom. Niciński coraz częściej na niego stawiał, a ten strzelił nawet gola w ekstraklasie i został zawodnikiem drugiej kolejki. Słabiej dysponowany był w środku rundy, lecz teraz powoli wraca na właściwe tory.

Jedyny piłkarz Arki, który miejsce w składzie stracił nie ze względu na swoją słabszą grę, a jeszcze lepszą dyspozycję bezpośredniego rywala. Taką bowiem prezentował Damian Zbozień, który "posadził" Sochę na ławce, mimo naprawdę przyzwoitego początku sezonu w wykonaniu wychowanka Śląska Wrocław. Ten jednak odzyskał miejsce w składzie po rewanżowym meczu półfinału Pucharu Polski z Druteksem-Bytovia (1:0) i utrzymał je w kolejnych trzech starciach ligowych. Bardzo dobrze w nich się spisywał.

Miał odgrywać rolę rezerwowego pierwszej potrzeby w środku defensywy. Nikt chyba jednak nie przypuszczał, że nadejdzie sytuacja, po której Sobieraj na stałe zagości w wyjściowym składzie. Wobec słabej dyspozycji Sołdeckiego, weteran dostał szansę i wykorzystał ją nadspodziewanie dobrze. Sobieraj gra na równym, przyzwoitym poziomie. W dwóch meczach był najlepszym wśród arkowców i tylko dzięki jego postawie zespół wtedy nie tracił punktów.

Niezwykle utalentowany środkowy obrońca zaliczał kilka dobrych i słabiutkich występów w parze z Dawidem Sołdeckim i w większości dobrych, gdy obok niego grał Krzysztof Sobieraj. Wniosek? Większe zgranie drugiego duetu z ubiegłego sezonu daje o sobie znać. Marcjanik z Sobierajem przy ramieniu czuje się zdecydowanie pewniej. Ostatnio strzelił nawet dwa gole w trzech meczach. W dużej mierze trafienia te przyczyniły się do wygranych żółto-niebieskich.

Tej jesieni pokazał dwie twarze: pierwsza kazała sądzić, że to materiał na jednego z lepszych lewych obrońców w ekstraklasie, a to przecież pozycja deficytowa na naszym rynku piłkarskim. Później jednak poznaliśmy go z drugiej strony: z meczu na mecz słabł, a jego wydolność, żelazne płuca i lekkość w grze stawały się mitem. Warcholak notował coraz to gorsze dośrodkowania i fatalne pomyłki w defensywie. Słynnym stał się "powrót" za zawodnikiem Wisły Kraków (1:5), który Warcholak czynił w iście spacerowym tempie. Po tym spotkaniu stracił miejsce w składzie.

Wpuszczenie go na boisko od pierwszych minut (a stało się to dopiero w 19. kolejce ligowej!) okazało się strzałem w dziesiątkę. Trener Grzegorz Niciński miał na ławce zawodnika, o którego umiejętnościach najwyraźniej nie miał pojęcia, a Siemaszko stał się lekiem na fatalnie dysponowanych Pawła Abbotta i Dariusza Zjawińskiego. Strzelił dwa gole na początku sezonu, potem Niciński go odstawił, a kiedy przywrócił, Siemaszko znowu dwukrotnie trafił. Wniosek? Nasuwa się sam.

Na ponadprzeciętnym poziomie tej jesieni Szwoch zagrał jedynie cztery spotkania. Jedno z nich było spektakularne - przeciwko Ruchowi Chorzów (3:0) w Gdyni. Wówczas pomocnik Arki świetnie radził sobie w pojedynkach jeden na jeden, wygrywał je z gracją i klasą oraz wykreował partnerom trzy bramkowe okazje, dzięki czemu zapisał trzy asysty. Niestety, to jedyne asysty, jakie Szwoch miał jesienią, bo później był częściej niewidocznym dodatkiem. Wiosna będzie dla niego lepsza?

Do Arki wszedł przebojem. Miał stanowić realne zagrożenie na prawej stronie obrony dla Tadeusza Sochy. I stanowił. Mimo dobrej formy wychowanka Śląska Wrocław, Zbozień grał jeszcze lepiej i wywalczył sobie miejsce w pierwszym składzie już w połowie sierpnia. Trzymał je aż przez 13 spotkań, kiedy szansę Socha dostał w Pucharze Polski. Za Zbozieniem nie przemawiało wówczas starcie w Krakowie z Wisłą (1:5), po którym większość zawodników straciło miejsce w składzie. Podsumowując jednak całą jesień - Zbozień niewątpliwie był sporym wzmocnieniem Arki.

Na podium ex aequo mamy dwóch zawodników. Pierwszym z nich jest Dominik Hofbauer, który zasilił kadrę Arki w połowie września, a swoją szansę dostał dopiero w meczu 11. kolejki przeciwko Piastowi Gliwice (1:2). Zaprezentował się z bardzo dobrej strony i kibice zrobili sobie w związku z Austriakiem niemałe nadzieje. Później jednak Hofbauer nieco zgasł - widać było u niego braki fizyczne. Przebudził się na ostatnie trzy ligowe spotkania, w których był prawdziwym liderem ofensywy żółto-niebieskich. Wziął na swoje barki kreowanie akcji, robił przewagę w ataku i mądrze rozprowadzał piłki. Wiosną fani Arki liczą, że będzie z niego jeszcze więcej pożytku. Potencjał ma ogromny.

Drugim na podium jest podstawowy bramkarz Arki i nikogo to dziwić nie powinno. Jałocha to najczęściej zachowujący czyste konto golkiper w lidze. Czynił to aż osiem razy i dorównuje mu w tym jedynie bramkarz Lecha Poznań, Matus Putnocky. Dwumetrowiec z Arki wybronił jej tej jesieni niejeden mecz. Jego znakomita postawa widoczna była w szczególności na wyjazdach, gdzie walka o punkty była tym cięższa, a każda interwencja zbliżała zespół do sukcesu. Z Gdyni zapamiętamy starcie z Cracovią (1:0), którego tak naprawdę żółto-niebiescy nie powinni wygrać, lecz fantastyczna dyspozycja Jałochy i wejście smoka Marcusa da Silvy, dały ostatecznie komplet punktów.

Gdyński admirał - jak zwykło się już mówić o Łukasiewiczu - nie grał tej jesieni wielkich fajerwerków, lecz swoją stabilnością również niekiedy zapewniał spokój w destrukcji i zasłużył na drugie miejsce. Zdecydowanie bardziej udany miał początek rundy, niżeli jej drugą część. Bardzo dobre wrażenie zostawił po sobie w meczu z Zagłębiem Lubin (1:1). Pisaliśmy o nim wówczas tak: "Admirał na swoją ocenę nawet nie zapracował - on na nią zaharował. I to nie tylko meczem z Zagłębiem. Przegrana piłka? Nic z tych rzeczy. Gra bezkontaktowa? Nie dla niego. Co rusz jeździł po trawie na czterech literach i nakręcał gdyńskie trybuny do dopingu. Cichy (a coraz bardziej już głośny) lider Arki. Bez niego środek pola nie byłby środkiem pola. Byłby... po prostu polem. Cichym, po którym hula wiatr."

Zwycięzca mógł być tylko jeden. Brazylijczyk spośród całej drużyny grał najrówniej, często powyżej przeciętnej. Fantastycznie zaprezentował się w Gdyni przeciwko Wiśle, Zagłębiu, czy w Warszawie z Legią. Nieco słabiej spisywał się w środku rundy, ale wystrzelił na nowo pod koniec roku. Zdobył siedem goli w lidze (najwięcej z zespołu), choć pięć z nich po rzutach karnych. Obok Marcina Robaka z Lecha jako jedyny zachował stuprocentową skuteczność egzekwowania "jedenastek" przy takiej ich liczbie. Wciąż nie ma obywatelstwa polskiego, ale jest już symbolem, a powoli staje się legendą Arki. W wielu klasyfikacjach strzelców wszechczasów gdyńskiego klubu jest w czołówkach. Kibice go kochają, a on kocha kibiców. Do tego daje od siebie bardzo dobrą grę. Wielu nie wyobraża sobie prawej pomocy bez niego.